Het schildertheater van Kim Zeegers

Ger van Veen 
Groot VLaardingen 16 /11 /2003

Begonnen als basgitarist in de punkband Pink Plastic and Panties. Eén hit: Bla, bla, bla. Kreeg ooit drie sterren van Top Popgoeroe Ad Visser. Via de toneelschool aan de slag als regisseur bij gerenommeerde toneelgezelschappen. In 2000 nam ze een jaartje vrijaf om paard te rijden en te schilderen. De ezel greep haar nog meer dan het paard. Kim Zeegers wist het zeker; ze wilde beeldend kunstenaar zijn. Nu woont en werkt ze in een boerderij aan de Vlaardingse Zuidbuurt en schildert ze grote, intrigerende portretten.

Vriendelijke ogen omrand door een bril. Kort donker haar. Losjes gekleed. Geen sterallures. Een erg intrigerende mevrouw. Haar zachte g verraadt een opvoeding in het zuidelijk deel van Nederland. “Brabant”, zegt ze. Ze studeerde in 1979 of aan Sociale Academie in Eindhoven en in 1985 behaalde ze haar diploma aan de Toneelacademie in Maastricht. Kim Zeegers spreekt met zachte, vriendelijke stem, die geenszins doet vermoeden dat die eigendom is van een regisseur die lastige acteurs en actrices moet kneden.  Als je haar doeken ziet weet je wel beter. Zeegers laat een heel leven zien. De gezichten zijn met grote streken opgezet maar tonen miniem fijn en doordringend het innerlijk van de mens. Ze regisseert de rimpels van de filosoof en de plooien van do oude dame tot in de perfectie. Haar geportretteerden worden niet aangepast aan de normen van schoonheidsalons en plastische chirurgie. Ze zijn mooi in hun echtheid. Ze kijken je aan vanaf het doek en gunnen je een kijkje in hun leven en werk. Zeegers: “Het zijn charismatische en bevlogen mensen. Ze hebben je iets te vertellen. Ze geven een bepaalde waarde door.” Zeegers legt haar modellen eerst op foto vast. Het uiteindelijke resultaat wordt vooraf gegaan door een aantal voorstudies. Momenteel werkt ze aan een portret van Jacques Brel. In haar computer staan tientallen foto’s van Belgisch grootste wonder aller tijden. De voorstudie is indrukwekkend. Alleen de ogen en de neus zijn geschilderd, toch is het Brel ten voeten uit. `Voir un aimi pleurer’ (een vriend zien) huilen) en `Ne me quitte pas’ (laat niet alleen) zijn in de open opgesloten. Alle passie en pijn van de chansonnier gegoten in grove penseelstreken en opgetekend op wit linnen. Spitsuur van het geliefde Bruxelles in de groeven en kieren van het gelaat.

Picasso 

Het schilderen van Zeegers kan met recht een waagstuk genoemd worden. Als gearriveerd regisseur kon en kan ze nog steeds veel werk krijgen. “Laatst moest ik nog een aanbieding van het Nationale Toneel afslaan’, zegt Zeegers. “De monoloog `Picasso’ s Vrouwen’ van Brian McAvera. Will van Kralingen gaat het speIen. “Ging ik bijna twijfelen want het is altijd inspirerend werken met Will.” Ze deed het niet, Kim Zeegers heeft definitief gekozen voor doek, kwast en verf. Het enige dat aan het toneel doet denken is haar functie als commissielid professioneel theater in Rotterdam (RKS). De rest van haar podiumactiviteiten zijn voorlopig in de ijskast gezet. “Schilderen is een heerlijk vak. In de beeldende kunst doe je alles zelf. Ik veranker me in de verf”

SCHILDEREN

In 1999 schreef ze zich in aan De Vrije Academie in Den Haag. In 2000 nam ze een jaartje vrijaf om paard te rijden en te schilderen. Het werd geen jaartje zonder werk maar een jaar waarin ze een nieuwe uitdaging aanging. “ Ik schiet mijn wortels, voorlopig blijf ik schilderen”, geeft ze te kennen. Het legde haar geen windeieren; ze deed inmiddels al mee aan groepsexposities in Vlaardingen, Leiden, Den Haag en Zoetermeer. Haar tweede solotentoonstelling is tot en met december in Noort Interieurs in Katwijk te zien. Daarnaast heeft Zeegers ook al een aantal malen in opdracht gewerkt. In 2004 staan exposities bij het Ministerie van OC&W, de Posthoorn en het Provinciehuis in Den Haag op het programma.

Chaos scheppen 

Toch heeft Zeegers veel in moeten leveren. Als regisseur was haar kostje gekocht. Ze kreeg als freelancer genoeg opdrachten en werkte bij grote gezelschappen als het Nationale toneel, RO Theater, Alex d’ Electrique en De Appel. Zeegers: “Het is geen vetpot om te werken als beeldend kunstenaar maar door de opdrachten die ik krijg kan ik er goed van leven. Ik voel me vrij, bepaal zelf mijn regels. Overigens was het proces van schilderen veel eerder ingezet. Bij het toneel was ik al beeldend en experimenteel bezig. Daar werkte ik op het scherpst van de snede. Wilde ik chaos scheppen om de structuur te zoeken. Het was een fijn vak. Ik heb een risico genomen om te gaan schilderen maar heb de fascinatie opgepakt. Dat hoort bij mij en het Ievert altijd iets op”. 

Kim Zeegers woont een jaar aan de Zuidbuurt en is al aardig thuis in de haringstad. Leest Groot Vlaardingen, volgt het cultuurbeleid van wethouder Ben van der Velde en doet mee aan de Open Atelier Dagen. Een vakvrouw op het platteland, dichtbij Maasland. Vlaardingen blijft zich verrijken ondanks dat de subsidiekraan nog maar mondjesmaat hier en daar een druppeltje laat vallen.